Wojewódzki Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Drewnica jest położony na terenie podwarszawskich Ząbek. Poza tym, że na jej terenie znajduje się szpital, służy mieszkańcom Ząbek jako urocze, zalesione miejsce do spacerów. Tutaj również niektórzy z nich mieszkają - jednym z pracowników i mieszkańców okalających lecznicę budynków był m.in. Marek Balicki.
Drewnica boryka się z problemami finansowymi od dawna. Piękne, drewniane i ceglane przedwojenne budynki popadają w ruinę. Część terenu miała zostać sprzedana, a pieniądze miały być przeznaczone na renowację placówki. Później jednak coraz głośniej zaczęto mówić o zamknięciu szpitala. Przeciw likwidacji placówki, która obsługuje rejony warszawskie i podwarszawskie, zamieszkałe przez 750 tysięcy ludzi, są pracowncy obiektu. Lekarze z Drewnicy przekonani o konieczności istnienia zakładu założyli * stowarzyszenie "Nowa Drewnica"*. Na razie sprawa stanęła w martwym miejscu.
My wybraliśmy się na jesienny spacer po terenie Drewnicy - zobaczcie zdjecia!
HISTORIA DREWNICY
W 1889 z inicjatywy Pelagii Popławskiej powstało Towarzystwo Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Umysłowo Chorymi. Wspomagało ono finansowo rodziny chorych, opłacało koszty leczenia i dążyło do utworzenia własnego szpitala. W tym celu Towarzystwo wystąpiło z propozycją przejęcia opuszczonych baraków po schronisku dla dzieci żołnierskich we wsi Drewnica. Miejscowe władze nie wyraziły zgody, mimo to nie zaprzestano starań o pozyskanie siedziby. W 1902 na mocy ukazu carskiego Towarzystwo uzyskało zezwolenie na zakup baraków wraz z piętnastoma morgami ziemi i tak powstał szpital "DREWNICA".
Uroczyste otwarcie i poświęcenie zakładu odbyło się w maju 1903 roku. Początkowo były to dwa baraki: jeden dla kobiet, drugi dla mężczyzn, w sumie dla 24 chorych. Liczba chorych stale rosła i zakład powiększał się. Pierwszym dyrektorem był dr Karol Rychliński, kierował zakładem przez 30 lat (na terenie Drewnicy stoi obecnie pomnik poświęcony temu lekarzowi). Przy zakładzie było gospodarstwo rolne, które dostarczało warzywa, owoce i mleko.
Jeden z pawilonów szpitala powstał z funduszy zarządzanych przez Eugenię Kierbedź, a zapisanych na cele społeczne przez jej męża Stanisława Kierbedzia (bratanka inżyniera Stanisława Kierbedzia).
W czasie II wojny światowej szpital znalazł się na linii frontu podczas oblężenia Warszawy i zamienił się w szpital wojenny, a w 1944 został doszczętnie ograbiony przez Niemców. Od tego czasu szpital ma problemy finansowe.
Od 1948 placówka podlegała Ministerstwu Zdrowia, a następnie Wydziałowi Zdrowia i Opieki Społecznej Miasta Stołecznego Warszawy obejmując opieką Pragę Północ i Pragę Południe oraz 3 powiaty: wołomiński, otwocki i nowodworski.
W 1998 Szpital uzyskał osobowość prawną i od tego czasu podlega samorządowi województwa mazowieckiego.Aktualnie posiada 9 oddziałów stacjonarnych w tym 5 oddziałów ogólnopsychiatrycznych, 1 oddział rehabilitacyjny, 1 oddział detoksykacyjny, 1 oddział geriatryczny, 1 oddział dzienny.
(wg Wikipedii)
